W ubiegły piątek pomknęłam “rannym utram” ku Warszawie. Pan kierowca (drogę pokonywałam w busiku) jechał jak szalony, więc, chcąc uspokoić skołatane nerwy i dodać sobie animuszu, nuciłam pod nosem “Warszawa da się lubić” naprzemiennie z “Nie masz cwaniaka nad Warszawiaka”…