leniwa niedziela

to miała być.

Rozbolała mnie głowa, więc nie pojechałam na grzyby i snułam się po domu w szlafroku, odbijając sobie złość na chore zatoki, na kim popadło – a to Młody się napatoczył, a to pies…

Krótki telefon, że Monia przybiegnie z sukienką po zakupiony stanik by zmierzyć go  realnie  i tym samym ostatecznie zdecydować – bierze czy nie?

Nie bardzo miałam na to chęć przez tę łepetynę, ale dziewczyna w końcu jest w Biłgoraju tylko w wekendy, wesele za tydzień („mam być druhną, wie pani, ale fucha mi się trafiła!”), czasu mało a w sklepach posucha… Przecież nie będę chrząkającym bekonem  – Dawaj, Monia, a chyżo! – rzekłam.

Pojawiła się w trymiga, ona i jej łobuzerski uśmiech.

Najpierw pogadałyśmy chwilę, potem podziwiałam sukienkę (ja to bym ubrała w nią jedną nogę, ale Monia będzie wyglądać pysznie w sorbetowej bombce z odkrytymi ramionami). Trochę byłam zdziwiona, skąd u niej taki pęd w kierunku idealnego dopasowania, bo przecież od dłuższego czasu wie, że mam sklep, że “większość Polek nosi źle dobrane staniki, za małe miseczki i za szerokie obwody” itp.

Okazało się, że w związku z wyżej wspomnianą fuchą wybrała się do jednego
z naszych miejscowych sklepów z bielizną po straplesa. Bo sukienka przecież z odkrytymi ramionami. Panie w sklepie, po stwierdzeniu, że nosi fatalnie dobrany biustonosz, zdiagnozowały  jej rozmiar,  przymierzając biustonosze z różnymi obwodami i miskami, na polskie 65G/H. Wychodzi więc na to, że nawet na etacie będąc w stacjonarnym  – można robić dobrą robotę, trzeba tylko chcieć. A one chcą. Wiszę dziewczynom z tego sklepu piwo (wiem który sklep, bo wypytałam, gdzie była, choć i bez pytania byłam prawie pewna 🙂 .  „I wie pani, strzelała mi jedna ze stanika nawet! O, tak! I mówi do mnie – ty fatalny biustonosz masz, dziewczyno! Krzywdę sobie robisz!”. Niestety, jasnego straplesa w jej rozmiarze nie miały, więc nakazawszy Moni szukać Kostara (akurat czemu na Kostara padło – nie wiem, Monia tym bardziej) w 65G/H, puściły ją w szeroki świat. Monia, lekko nastraszona tym niewłaściwym rozmiarem oraz strzelaniem z obwodu – przedreptała przez resztę lokalnych bieliźniaków. Jak łatwo się domyśleć – nie tylko nie znalazła Kostara, ale żadnej innej marki w jej nowym rozmiarze,  w całym mieście. No i jeszcze straplesa. Z odpinanymi ramiączkami. „Załamka i porażka total” – jak sama podsumowała swoje poszukiwania.

I wtedy przypomniała sobie o mnie.

Mówcie mi więc od dziś Ostatnia Deska Ratunku 😉 choć mogę robić też za Dobrą Wróżkę ( deska a wróżka, lekka różnica, hihi).

Wytaszczyłam, co tam miałam w składziku , zaś potrzebujący biust  powędrował przygotować się do  łazienki. W międzyczasie dołączyła do nas rozespana Młoda,  na bosaka i w piżamie. Dziewczyny znają się nie od dziś, Biłgoraj jest niewielki.  Padły sobie w objęcia, chichocząc. Ech, kozuchy…

I co powiecie? Mam lekarstwo na ból głowy, no, mam! Powinnam dostać  nagrodę Nobla za to odkrycie  normalnie! Monia i jej uśmiech, i biust, o! I żaden element oddzielnie, a koniecznie wszystkie łącznie.

Monia jest  artystyczną duszą, obce jej więc jakieś irracjonalne lęki, jeśli chodzi o stosunek do własnego ciała. – Zdjęcia pani chce? A proszę bardzo, nie ma problemu!

Na takie dictum chwyciłam za aparat. I w ten sposób  wyszedł nam całkowity spontan – Monia  w jeansach z męskim paskiem, ściana w dziennym pokoju, który w weekendy pełni rolę sypialni Młodej, Młoda na fotelu w roli głównej stylistki,  oraz ja z bolącą głową. No i oczywiście trzy kubki kawy. I  staniki 🙂

Ból głowy przeszedł już przy drugim ujęciu, heh..

Prawda  jest taka – są kobiety jak rakiety, chodzą w niebotycznie wysokich szpilkach od Manolo Blahnika, pracują ciężko by utrzymać wagę i promienny wygląd do sesji zdjęciowych, podpisują świetne kontrakty, zarabiają krocie. Są też i takie, które biegają w Conversach i  nie przyjdzie im nawet do głowy, że fotomodeling jest im pisany w gwiazdach. Obiektyw je kocha bez względu na to, czy chodzą na fitness, czy się głodzą, by utrzymać linię i czy cotygodniowa wizyta u kosmetyczki to dla nich świętość. A promienieją od wewnątrz. I nie potrafią tego ukryć, nawet jeśliby baaardzo chciały.

Poznajcie Monikę, a właściwie jej biust ;), jestem pewna, że bez trudu rozpoznacie ją na niektórych fotkach w noszebiustonosze.pl :

Zadowolona, ze świeżymi nabytkami, pobiegła do czekającego pod moim domem na nią auta (“a, bo plener malarski mamy organizować, pędzę wybrać jakieś fajne miejsce w Józefowie”).

A potem wrócił TŻ z kontenerkiem  pierwszych tegorocznych rydzów:

Jak łatwo się domyślacie – z właścicielki bra-biznesu musiałam w ekspresowym tempie przepoczwarzyć się w kuchtę.

A miała być leniwa niedziela…