Z cyklu rozważania bra fitterki – czy kolorowy stanik stanowi zagrożenie dla zdrowia?

Reżyserem jednak nie jestem jedynie skromną panią od staników, więc pozwolę sobie skupić się na temacie, o którym pan doktor wspomniał, a który mnie zaintrygował. Według pana doktora “ciemne kolory – one, no, może i seksownie wyglądają, ale ciemne majtki, po prostu – ciemny biustonosz to często są kadmowe barwniki”.

Filmik obejrzycie —> TUTAJ.

Czy tak jest w rzeczywistości? – pomyślałam.  Czy, kupując kolorową bieliznę świadomie narażamy naszą skórę z kontaktem ze szkodliwymi barwnikami, które przenikają przez nią do krwioobiegu (bo tak zrozumiałam wypowiedź pana doktora)? Oczyma wyobraźni widziałam już tłumy kobiet palących na stosach swoje staniki, krzyczących niczym średniowieczni inkwizytorzy “niech cię piekło pochłonie, farbowany biust-halterze! odejdź i nie wracaj”!

Ciarki przebiegły mi po plecach a zimny pot zrosił czoło.

Postanowiłam więc, na tyle, na ile będę w stanie – zgłębić zagadnienie szkodliwości barwników.

Oto, co po przeprowadzeniu mojego własnego, prywatnego śledztwa, na które złożyło się nie tylko szperanie w necie, ale także rozmowy z ludźmi z branży – udało mi się ustalić.

Każdy producent lub podmiot gospodarczy wprowadzający na polski rynek produkty tekstylne (a materiały użyte do produkcji staników takimi niezaprzeczalnie są) ma obowiązek przed wprowadzeniem ich do obrotu gospodarczego (czyli po prostu – sprzedaży) sprawdzenia, czy są one bezpieczne i czy ich używanie nie stanowi zagrożenia dla konsumenta.

Nie istnieje niestety w naszym kraju żaden rejestr, który obligatoryjnie “ogarniałby” pod tym względem wszystkie produkty przemysłu włókienniczego (w tym tekstylia i wyroby z nich). Certyfikacja wyrobów pod kątem biezpieczeństwa (w naszym przypadku w kręgu zainteresowania są oczywiście staniki)  jest dobrowolna i odnoszę wrażenie, że na chwilę obecną buduje ona raczej jedynie pozytywny obraz marki świadczący o jej społecznej odpowiedzialności niż jest faktycznym wymogiem handlowym, ponieważ firm, które chwalą się takimi certyfikatami jest jak na lekarstwo.

Niektórzy producenci staników do karmienia  czy staników dla Amazonek (Alles, Anita) posiadają na swoje wyroby cetyfikat Oeko Tex. W uproszczeniu – certyfikat ten jest gwarancją, że wyrób nie stanowi zagrożenia dla naszego zdrowia i żaden z jego elementów składowych nie zawiera substancji szkodliwych. Dla zainteresowanych tym certyfikatem więcej wiadomości—> TUTAJ

Najprawdopodobniej z uwagi na żmudny proces certyfikacji oraz fakt, że taki certyfikat dotyczy jedynie JEDNEGO wyrobu/modelu i jest ważny jedynie przez rok – producenci “zwykłych”, niespecjalistycznych staników nie są zainteresowani jakościową certyfikacją swoich wyrobów.

Są to z pewnością znaczące kwoty, szczególnie, że praktycznie dla każdej kolekcji sezonowej (a jest ich najczęściej co najmniej dwie w roku) trzeba by było wyrabiać od kilkunastu do kilkudziesięciu certyfikatów. W jaki inny, mniej sformalizowany sposób producenci bielizny zapewniają więc jakość oraz nieszkodliwość dla zdrowia swoich towarów? – zapyta zapewne co bardziej dociekliwy czytelnik. Podpytałam więc przedstawiciela jednej z firm bieliźniarskich. Otrzymałam jasną odpowiedź – aby wyrób finalny był bezpieczny i pewny należy dobrać sobie do współpracy rzetelnych i pewnych kontrahentów, którzy na oferowane tekstylia (akcesoria) posiadają odpowiednie certyfikaty.

Najniebezpieczniejsze dla nas (i to nie tylko pod względem “barwnikowym”) są więc w mojej ocenie tzw “staniki bazarkowe”, które przybywają do naszego kraju w ilościach niemal kontenerowych, a ich wprowadzenie do sprzedaży na polskim rynku często odbywa się z niedopełnieniem  odpowiednich procedur.

Stąd nie należy się dziwić, że inspektorzy PIH wciąż pojawiają się w niektórych placówkach handlowych i pobierają próbki towarów, które potem przekazują do specjalistycznych laboratoriów. Tam próbki te badane są pod kątem zawartości substancji szkodliwych.

Logicznym jest więc, że żaden z liczących się polskich producentów bielizny ani żaden z producentów staników oferowanych w sklepach z usługą bra fittingu nie będzie ryzykował swojego rynkowego być albo nie być dla zakupu np. tańszego powernetu (skoro jesteśmy przy powernecie – polecam starą ale jarą notkę o nim popełnioną przez Kasicę_k) na obwody z niewiadomego źródła, prawda?

Podążając tą ścieżką otarłam się o (jakże niejednokrotnie drażliwy!) temat ceny wyrobu finalnego, ale jest to temat zbyt zajmujący i obszerny, by nie poświęcić mu osobnych rozważań 😉

Tymczasem zdradzę Wam, że zagadnienie farbowania bielizny zainspirowało mnie na tyle, że postanowiłam pobawić się w domowego farbiarza (domową farbiarkę?).

O efektach moich farbiarskich zapędów doniosę  naturalnie niebawem 🙂